In het boek: “Het Nieuwe Pensioneren”, wat in 2019 het levenslicht zal zien beschrijf ik 7 Vormen van Pensioneren. Ik vermeld daarbij wel dat het best kan zijn dat er nog meer vormen van Pensioneren bestaan, dat dit slechts de hoofdvormen zijn. Want met Pensioen gaan dat is voor iedereen persoonlijk, meestal wanneer jij dat wilt en hoe je dat wilt. Maar toen ik de Plus van juni 2018 opensloeg was ook ik even verrast.
De brief van de maand had als titel: Kinderpensioen.
Direct was mijn interesse gewekt, want deze vorm van pensioneren was ik tijdens mijn uitgebreide studie en onderzoek nog nooit tegengekomen. Wat zou hier nu mee bedoeld worden? De inleiding maakte al heel veel duidelijk. Die luidde: “Naar mijn mening is er iets mis in onze maatschappij. Je moet namelijk werken tot 67 jaar en daarna mag je met pensioen. Maar voor oppassen op je kleinkinderen is geen (leef)tijdsgrens. Werken moet en oppassen is vrijwillig. Maar is dit wel zo vrijwillig? Of mag je vrijuit spreken en zeggen dat je dit eigenlijk niet wilt? (Noodgevallen uitgezonderd.)”
“Wordt jouw besluit dat het tijd wordt voor een “kinderpensioen” zonder morren aanvaard door de ‘vragende’partij?”
De brief gaat nog een stukje verder en de schrijver noemt het feit dat betaalde kinderopvang te duur is en dat je kinderen zonder jouw oppas niet zouden kunnen leven. En pleit aan het eind voor een leeftijdsgrens, namelijk niet meer (structureel) oppassen vanaf 65 jarige leeftijd.
Ik heb deze brief uitgeknipt, want dit wilde ik wel eens gebruiken in een artikel, een blog of in een Facebookbericht. Tot vandaag was dat er nog niet van gekomen, waarbij ik wel moet zeggen dat ik de Plus van juni 2018 pas zo’n 2 weken geleden gelezen heb. Dit komt doordat ik toen deze Plus bij mij in de bus kwam, ik in Oostenrijk woonde en werkte.
Intussen ben ik de Plus van november 2018 aan het lezen en in de rubriek: Wie Weet Raad kwam eigenlijk hetzelfde thema naar voren. Alhoewel het niet de naam ‘Kinderpensioen’ kreeg, wilde de vraagsteller de mening van anderen horen over het feit dat het 2 middagen per week oppassen (inclusief koken) op de 5 en 7 jaar oude kinderen van de zoon en 1 middag per week oppassen op de tweeling van 11 jaar oud van de dochter zo langzamerhand te zwaar wordt. De briefschrijfster en haar man zijn intussen bijna 75 jaar. Door het oppassen zijn ze in het weekend kapot, maar dat durven ze niet te zeggen. Want de kinderen rekenen immers op hen.
De adviezen variëren van het gewoon zeggen tegen de kinderen en met 1 maand opzegtermijn stoppen, het belachelijk vinden dat de kinderen dit zelf niet snappen tot aan je moet als opa en oma eigenlijk niet zeuren en door blijven gaan met oppassen.
Nu weten de mensen die mij kennen of bij mij het Individuele Pensioencoachingstraject hebben gevolgd wel wat mijn reactie op deze briefschrijvers zou zijn.
Want ook, én misschien wel zeker, als ‘Gepensioneerde’ is het van belang om de regie in eigen hand te houden. Om allereerst (samen met je partner) te onderzoeken wat de dingen zijn waar jij heel erg blij van wordt, die je zo graag nog zou willen doen, nu de gezondheid en de omstandigheden het nog toe laten. Én wanneer daar het oppassen op de kleinkinderen een onderdeel van is, dan geldt daar geen ‘Kinderpensioenleeftijd’ voor. Doen waar je blij van wordt, waar je energie van krijgt (ook al heb je soms ook wel je (oppas)baaldagen en vooral open blijven communiceren. Naar elkaar, naar je kinderen en de rest van je omgeving.
En natuurlijk zal er tijdens je pensioentijd een activiteit zijn, die je wellicht zelf liever niet doet, maar die je voor je partner, je kinderen of voor anderen doet. Dat is het leven, want ook tijdens de pensioentijd is het geven en nemen, maar daarnaast is het vooral jouw eigen verantwoordelijkheid om de regie in eigen hand te nemen en/of te houden en jouw pad uit te blijven stippelen. Misschien nu wel meer dan ooit eerder tijdens je leven.