Op wereldreis met de camper

camper Leef je Pensioen

Er was eens…… zo beginnen veel sprookjes, echter is dit geen sprookje, maar een waargebeurd verhaal.

In Amerika was een psycholoog op doorreis en raakte daar in gesprek met een ouder echtpaar. Beiden energiek en gebruind. In een bar raakte hij met hen in gesprek.

Omdat een gesprek met vreemden meestal zo begint, vroeg hij hen wie ze waren, waar ze vandaan kwamen en wat de reden was dat ze in Amerika in die bar zaten.

De man begint te vertellen: “Wij zij Cor en Rita, wij komen uit Nederland en zijn gepensioneerd. Jaren lang heb ik naar mijn pensioen uitgekeken om eindelijk te kunnen gaan reizen, dus net voor mijn pensioen hebben we een camper gekocht, zijn daarmee na pensioneren direct vertrokken en via een aantal landen en uiteindelijk een heerlijke cruise hier in het prachtig uitgestrekte Amerika uitgekomen. We zijn een wereldreis aan het maken, we zijn nu al zo’n 6 maanden onderweg en hebben nog zoveel te zien, dat we zeker nog een jaar weg blijven, wellicht langer”.

“Wow”, zegt de psycholoog die zelf in de ratrace van het leven blijkt te zitten, wat geweldig, dat is ook iets dat bij mij op mijn Bucket List staat. Was ik alvast maar gepensioneerd”.  De mannen praten amicaal en enthousiast verder over waar een ieder van hen al ooit geweest is, waar ze nog naar toe willen en alle belevenissen onderweg. De psycholoog zucht: “Wow, zo kan het pensioenleven er dus uit zien”.

Ineens beseft hij zich dat de vrouw niet heeft deelgenomen aan het gesprek en dat ze in gedachten voor zich uit zit te staren. Hij verontschuldigt zich voor zijn gedrag en vraagt aan haar hoe geweldig dit wel niet voor haar moet zijn.

De vrouw staart nog steeds voor zich uit, zucht diep, haalt haar schouders op en zegt: “Ik zou liever wat vaker bij mijn kleinkinderen zijn”.

Toen ik dit verhaal las, en nu ook weer terwijl ik het opschrijf, krijg ik kippenvel. Ook haar man wist niet van haar stille verlangens, daar hadden ze het nooit over gehad. Hij nam aan dat zijn droom ook haar droom was. En hoewel ze ook heel graag reisde en veel van de wereld wilde zien, was ze ook graag wat vaker en wat dichter bij haar kleinkinderen geweest.

Hoe mooi zou het zijn geweest dat Cor en Rita voor pensioneren dit van elkaar hadden geweten, dat ze met respect en liefde voor elkaar een compromis hadden kunnen sluiten, zodat beide partijen gelukkig konden zijn en blijven. Een combinatie van reizen en familie en alles wat er voor beiden toe doet. Pensioneren doe je niet alleen, dat doe je samen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *