Te vroeg gestopt met werken. Het zou ook jou kunnen overkomen.
Op deze dag waarop ons land massaal lam gelegd wordt door een landelijke staking van het openbaar vervoer, waarbij gestaakt wordt voor een beter pensioen en bevriezing van de AOW-leeftijd, zou je me bijna niet geloven wanneer ik je vertel dat het eerder kunnen en mogen stoppen met werken voor veel mensen toch echt heel erg tegenvalt.
Neem nu Arie (63) en Ans (62) die vorig jaar hun bedrijf goed konden verkopen en al uitkeken naar het welbekende Zwitserlevengevoel. Uiteindelijk bleek het voor hen dodelijk saai te zijn. Want hoe vaak kun je gaan winkelen voor het gaat vervelen?
Ruim 40 jaar hadden zij hard gewerkt in hun eigen bedrijf, wat zij in de loop der jaren ook nog eens uigebreid hadden. En ook al gingen ze wel eens op een korte vakantie, ze waren dag en nacht bezig met hun bedrijf. De kinderen wilden het bedrijf niet overnemen, want die hadden geen zin in dit hele harde werken. En toen er dan ook iemand kwam die het bedrijf over wilde nemen, was de keuze niet al te moeilijk. Eigenlijk droomden ze al jaren naar een levenslange vakantie. En ook al was het lastig om hun “kindje” los te laten, de beslissing werd samen al snel gemaakt.
De eerste maanden waren geweldig, ze moesten niets meer en mochten alles. Er werd veel gereisd en zo werd er een heel lijstje van bestemmingen in een razend tempo afgewerkt. Toen het lijstje grotendeels afgevinkt was lonkte daar het welbekende en vaak genoemde “zwarte gat”. Want ook al gingen ze samen wandelen, het gaf geen voldoening. En op de momenten dat ze met vrienden af wilden spreken, lukte dit niet, want die vrienden die werkten nog gewoon en hadden dan in het weekend echt andere dingen te doen.
Er was geen individueel en gezamenlijk doel meer. Voor deze beide hardwerkende mensen was er gewoon te veel tijd en te weinig invulling. En ook al zijn er voldoende mogelijkheden in Nederland om te “recreëren” de rust om ergens heen te rijden, of zomaar een eind te gaan wandelen of fietsen dat hadden deze twee mensen niet. Dat hadden ze nooit gekend en dus ook niet geleerd. En dingen gaan bezoeken om iets te doen te hebben voelde meer als bezigheidstherapie dan dat dit vanuit oprechte interesse werd gedaan.
Hier met anderen over praten met mensen die nog fulltime werken en een druk huishouden hebben, dat doe je gewoon niet, toch? Want waarom klagen over iets waar je jaren naar uitgekeken hebt. Beiden missen ze ook het contact met collega’s en klanten. En wat ze niet verwacht hadden, ze misten ook de drukte van een eigen bedrijf. En ook al was het soms wat te druk, ze stonden wel midden in het leven. En dat is voornamelijk wat ze missen.
Intussen is alles gedaan waar zo naar verlangd werd en overvalt hen het gevoel van: “Wat Nu!?" De kinderen zijn uitgevlogen er zijn nog geen kleinkinderen. Eigenlijk zou Ans wel weer willen gaan werken, maar ze wil ook geen betaald werk “stelen” van anderen die het geld wel nodig hebben en waarschijnlijk is ze ook nog eens te oud. Want wie zit er nu op haar te wachten?
Dat er iets moet veranderen, dat weten ze. Want intussen lopen ze elkaar thuis enorm in de weg en beginnen de irritaties steeds grotere vormen aan te nemen. Deze zo geoliede machine, die het eens was, begint te piepen.
Intussen zijn ze wel zo ver dat ze gaan onderzoeken wat ze dan eigenlijk echt willen met deze nieuwe levensfase. Een levenslange vakantie, daar kan je geen vakantie van nemen en gaat uiteindelijk vervelen. Arie en Ans komen er wel. Ze zijn aan de slag gegaan met allerlei opdrachten en vragen om uiteindelijk voor hen de juiste balans weer te hervinden.
Arie en Ans zijn overigens geen uitzondering. Er wordt door velen uitgekeken naar het eindelijk kunnen en mogen stoppen met werken. Dat is uiteindelijk het bot wat ons al jaren wordt voorgehouden. Maar we vergeten om ons hierop goed voor te bereiden. En wanneer het zo gedroomde pensioenleven uiteindelijk toch tegenvalt, dan durven we daar niet goed over te praten.
Een goede voorbereiding is ook hier het halve werk en kan veel (verborgen) leed besparen.