In de bijna 11 jaar dat ik een hond had, liep ik vaak met haar mee. Een vrouw met een grote hond, bijna net zo groot als die van mij. Onze wandelingen waren ruim een uur en in dat uur werd er natuurlijk veel gesproken. In het begin over de honden en wat later ook over onze levens. Zo was ik op de hoogte van de periode waarin haar man ziek werd en noodgedwongen moest stoppen met werken. Over de aanpassingen die zij en hij moesten doen om weer te wennen aan dat nieuwe leven.
“Ik ben eigenlijk heel erg blij dat ik mijn werk nog heb”, vertrouwde ze mij op een dag toe. Ze moest er niet aan denken de hele dag met hem thuis te zijn.
Mijn hond is nu bijna 4 jaar geleden overleden, dus die wandelingen met haar, die zijn er niet meer. Nu had ik een paar weken geleden de hond van mijn moeder en zus te logeren, dus kon ik mijn rondjes weer lopen. En daar kwam ik haar weer tegen. Zij intussen met een andere hond, dat wel, maar nog steeds een vrouw met een sterke uitstraling. Natuurlijk raakten we weer aan de praat en ze vroeg mij hoe het ging met mijn eigen bedrijf. Ik vertelde haar dat ik me nu volledig richt op mensen die richting hun pensioen gaan. Om ze te begeleiden om de overgang, zowel emotioneel als financieel, zo goed mogelijk te maken. Ze was vol aandacht en toen ik daarbij ook opmerkte dat veel mensen na pensioneren depressie-gerelateerde klachten krijgen, zei ze:
“Vertel mij wat. Ik ben sinds een klein jaar ook met pensioen en dacht, nu ga ik alleen nog maar genieten samen met mijn man. Nou dat is me goed tegengevallen. Ik ben een periode echt depressief geweest, het was echt niet leuk hoor. Mijn man had intussen het hele huishouden overgenomen en ik voelde me ineens nergens meer nodig, nutteloos, om moedeloos van te worden. Er was niks leuks aan dat Pensioenleven en iedereen om me heen maar zeggen dat ik moest genieten. Er is dan ook niemand die van tevoren vertelt, dat het ook wel eens erg moeilijk kan zijn. En dat is nu net wat jij wel doet. Wanneer ik dit had geweten, tja, dan had ik graag, samen met mijn man, een programma bij jou gevolgd om ons voor te bereiden op het leven na ons pensioen. Nu is het daarvoor natuurlijk te laat?!”
Gelukkig is het nooit te laat om over de rest van je leven na te denken. Over het leven dat jij, samen met je partner wilt invullen en wilt leven. Ik vraag haar eerst hoe het nu gaat met haar depressie. Ze geeft aan dat die zo goed als over is. Ze heeft nog wel wat moeilijke momenten en kijkt enorm uit naar de lente. Met behulp van de huisarts, de maatschappelijk werker en wat andere hulpmiddelen is ze er weer bijna bovenop.
Ik geef haar een compliment voor het ondernemen van actie in deze en vertel haar, dat ze ook nu nog van mijn diensten gebruik kan maken. En dat aanbod, dat neemt ze met beide handen aan.