Morgen is het precies 29 jaar geleden dat ik mijn eerste echte baan kreeg. Na mijn vakantiebaantjes, bijbaantjes en stage was het tijd om de eerste stappen in het bedrijfsleven te zetten. Met mijn MEAO- en Assurantie-B diploma op zak waren er volop kansen. Ik koos ervoor om bij verzekeringsmaatschappij Interpolis te starten. Een mooie functie als contractbeheerder Collectief Pensioen met bijbehorende beloning en mogelijkheden was waar ik vol inzet voor ging.
Door mijn jonge leeftijd mocht ik zelf nog niet deelnemen aan de mooie collectieve Pensioenregeling van Interpolis met de ooit zo gedroomde Eindloonregeling. Maar dat was geen probleem, want de pensioenregeling was ruim en er was ook nog een vroegpensioenregeling (VUT), dus na 40 dienstjaren zou ik mooi al kunnen stoppen met werken. Dit was al jaren zo en een tijdje dacht ik ook, net als vele anderen, dat dit voor mij zo zou gelden. Totdat ik meer leerde over het mooie Pensioenvak en de AOW. Al in 1990 was er een discussie over de betaalbaarheid van de AOW, en riep ik in al mijn onschuld dat het dan misschien wel slim zou zijn om een mogelijkheid te ontwikkelen om naast het omslagstelsel, zelf ook in een persoonlijk potje een extra AOW op te kunnen bouwen, zodat iedereen nog steeds met 65 jaar of eerder zou kunnen stoppen met werken. Maar wat wist ik daar nu van, ik was daarvoor nog veel te jong en onervaren. Knappe koppen bogen zich al over deze materie, maar van concrete actie was geen sprake, want je wist nooit hoe de normale mens hierop zou reageren. De uitkomst van het niet durven opstaan van deze knappe koppen kennen we nu allemaal. De AOW-leeftijd is verhoogd en kan nog verder verhoogd worden. Wordt mijn voorspelling van toen: “Ik zal waarschijnlijk pas met 70 jaar met pensioen kunnen als het zo doorgaat!” misschien toch de waarheid.
Toen ik 20-21 jaar was, leek me dat nog zo ver weg, dat ik me daar eigenlijk nog niet eens druk over maakte. En dat is nog niet eens zo vreemd, want de meeste mensen gaan pas echt over hun pensioen nadenken op het moment dat het pensioen niet eens meer zo ver weg is. Mensen aansporen om zelf voor hun pensioen te gaan sparen komt bij de jongere leeftijdsgroepen meestal niet aan. De opmerking: “Ik leef nu en geniet nu” komt bij de jongeren van nu steeds vaker voor. En in mijn hart geef ik ze groot gelijk. Toch blijven de veranderingen elkaar in een snel tempo opvolgen en zal er nog veel moeten veranderen in de communicatie om ervoor te zorgen dat er over 30 jaar van nu niet weer een volgend groot probleem ontstaat bij de jongeren van nu. Én ook al volg ik de pensioendiscussies op de voet, ik meng me er niet meer in.
Want juist doordat ik me er van bewust werd dat ik langer zou moeten werken en er dan ook nog maar een kleine pensioenaanvulling wacht (van de 6 jaar bij Interpolis heb ik maar een klein jaar deelgenomen aan de pensioenregeling, wat zo klein was, dat ik het, toen ik voor mezelf begon, heb afgekocht), heb ik de regie in eigen hand genomen. Ik ben gaan onderzoeken hoe ik de rest van mijn leven zo in kan richten dat ik hiervan helemaal niet wil pensioneren. Én zoals veel mensen die mij kennen en/of volgen op Social Media weten, is me dat gelukt. Ik heb mijn talenten, mijn kennis en mijn passies samengevoegd in mijn 2 bedrijven. En dat is waarbij ik anderen ook help. De regie in eigen handen nemen en zelf de beslissingen nemen. Met een weldoordacht levensplan, waarbij ook de financiën meegenomen worden, laat ik zien hoe ook jij je Passioen® kunt vinden. Een flexibel levensplan, want het hele leven valt natuurlijk niet te plannen. Maar wanneer de hoofdlijnen duidelijk zijn, dan is dit ook voor jou weggelegd. Wacht niet met leven totdat je een door een ander bepaalde leeftijd en inkomen hebt bereikt. Leef nu en zorg voor later. Leef je Passioen®!