“Ik werd er niet eens op voorbereid.” Dit waren de verontwaardigde woorden die een kennis van mij tijdens de nieuwjaarsreceptie uitsprak.
Nu kunnen deze woorden op van alles betrekking hebben in het leven, echter bij hem had het direct betrekking op het verplicht en iets vervroegd met Pensioen gaan.
Sprak hij een aantal jaren geleden, op zo’n zelfde nieuwjaarsreceptie, over hoe hij al uitkeek naar het stoppen met werken en het alle tijd hebben voor alles wat hij leuk vond, nu was daar niets meer van terug te horen in zijn woorden.
Als Pensioencoach en natuurlijk ook altijd nog gewoon als mens, ben ik dan erg geïnteresseerd wat er achter zo’n uitspraak zit. Dit is zijn verhaal:
Deze man is een gepassioneerde leraar (vroeger onderwijzer) en haalde heel veel energie aan het lesgeven en omgaan met kinderen. Een aantal jaren geleden had hij de mogelijkheid om minder te gaan werken om daarna op zijn 61e te stoppen. Daar keek hij enorm naar uit, tenminste dat vertelde hij altijd tijdens deze nieuwjaarsrecepties. Dit was vaak de rode draad in de weinige gesprekken die ik van hem opving. Ik zie hem eigenlijk alleen op deze nieuwjaarsrecepties. Hij had het steeds druk met zijn werk en met zijn hobby’s. Door de verandering van wet- en regelgeving werd dat stoppen steeds uitgesteld en zou hij niet meer vervroegd kunnen stoppen. Totdat het moment kwam, waarop er bezuinigd moest worden. Hij kreeg te horen dat hij één van de gelukkigen was die mocht (moest) stoppen met werken. Op zijn 64e mocht hij stoppen.
Van het ene op het andere moment was hij geen leraar meer, maar was hij gepensioneerd. Nu had hij alle tijd om dat te doen, waar hij al zo lang naar uit had gekeken. En ook al had hij geen gebrek aan hobby’s en andere activiteiten, zo zei hij, was hetgeen waarnaar hij zo had uitgekeken, toch niet zo fijn. Hij had geen reden om vroeg uit bed te komen, dus bleef hij maar lang liggen, en omdat het kon, ging hij ’s middags al op de bank liggen om tv te kijken. Daar kwam hij dan pas na twaalf uur ’s nachts vanaf om naar bed te gaan. En dit herhaalde zich elke dag. Dag na dag, na dag, na dag.
En toen kwam het moment waarop hij over zijn leven na ging denken. “Is dit nu het mooie pensioenleven, het leven waarop ik mag doen wat ik maar wil, wanneer ik maar wil en met wie ik dit maar wil? Is dit nu het leven waar ik al die jaren naar heb uitgekeken?” Het antwoord daarop, dat vanuit zijn hart kwam, was Nee!!!
“Ik was nog niet klaar”
Dat waren zijn letterlijke woorden. Vanuit de passieve houding, die hij nu al een aantal jaar had, kwam hij weer in de actiemodus en ging op onderzoek uit. Hij wilde gewoon weer lesgeven. En die mogelijkheid werd hem gegeven. Want op dit moment is er een groot tekort aan leraren en dan vooral aan invalleerkrachten. En dat is wat hij nu doet. Hij neemt via een bureau opdrachten aan voor vervanging. Hij heeft nu zelf de regie in handen, want wanneer hij even geen zin heeft, of wanneer hij even meer tijd aan zijn hobby’s wil geven, dan neemt hij of geen opdracht aan of gaat hij voor een opdracht van minder dagen per week. Zo heeft hij voor zichzelf de balans teruggevonden. Intussen heeft hij de Pensioengerechtigde leeftijd bereikt en weet hij nu, dat hij zelf kan stoppen wanneer hij wil. Deze man kwam er op een vervelende manier achter, dat hij nog niet toe was aan een leven van alleen maar hobby’s en rusten. Hij geniet elke dag en zit weer vol met levenslust.
Ik vroeg hem naar zijn uitspraak over dat hij er niet eens op werd voorbereid. Tja, zei hij, en zuchtte diep: Van het ene op het andere moment stapte ik de drempel van werk naar Pensioen over. Als iemand mij had verteld dat het hebben van hobby’s en het invullen van de tijd, niet gelijk staat aan een fijne Pensioentijd, dat daar nog een hele laag achter zit, dan had ik me graag voor mijn Pensioen al verdiept in wat ik werkelijk wilde doen met mijn Pensioen en met mijn leven. Dan had ik het niet op deze harde manier hoeven te ervaren. Dan had ik me voor kunnen bereiden, want laten we eerlijk zijn, ik ben nog veel te jong om “niets” te doen.
Nog vaak wordt er gedacht dat met Pensioen gaan een moment is om eindelijk tijd te hebben voor hobby’s, om te reizen, om op de kleinkinderen te passen, om te rusten. Dat dit een onderdeel van een mooie Pensioentijd is, dat spreek ik niet tegen, echter wanneer het alleen maar dat wordt of is, dan kan Pensioen best wel eens tegenvallen. Wanneer er geen doel, geen drive meer is en wanneer hobby’s alleen nog maar de vrijgevallen tijd invullen, dan is een hobby vaak niet eens meer een hobby.
In mijn boek: “Het Nieuwe Pensioneren” komt o.a. aan bod hoe je jezelf voor kunt bereiden op het naderende Pensioen. Want pensioneren is niet een kwestie van gewoon een drempel overstappen, het is een mogelijkheid om te groeien, te bloeien en te ontwikkelen.
Wil jij één van de eersten zijn die dit boek ontvangt, kijk dan hier naar de mogelijkheden om te doneren. Het boek zal naar verwachting medio Mei gereed zijn.