Ik wil helemaal niet met pensioen

 werken pensioen

De telefoon gaat, het is een nummer dat ik niet ken, ik neem op. Altijd weer benieuwd wie er belt en wat het gaat brengen. Een voor mij nog onbekende vrouw begint te praten en valt direct en geëmotioneerd met de deur in huis: “Ik bel u, omdat ik van mijn baas met pensioen moet en dat wil ik helemaal niet. Iedereen zegt dat ik blij moet zijn dat ik niet meer hoef te werken en dat ik maar moet genieten van mijn vrijheid, maar dat wil ik helemaal niet! En nu zie ik dat u mensen helpt met de overgang van werk naar pensioen, nou dat heb ik denk ik wel nodig.”

Ik dank haar voor haar telefoontje en bevestig haar dat dat nu precies is wat ik doe en vraag haar om haar verhaal te vertellen. “Heeft u de tijd?” vraagt ze me nog eens. Ik bevestig haar dat ik graag deze tijd voor haar vrij maak.

De mevrouw begint te vertellen en geeft aan dat ze dan wel de pensioengerechtigde leeftijd bereikt heeft, maar dat ze nog lang niet klaar is met werken, dat haar werkgever heeft aangegeven dat er geen mogelijkheid is om na de pensioengerechtigde leeftijd in het bedrijf door te werken en dat ze daar behoorlijk boos over is. Zonder haar aan te sporen om verder te vertellen vertelt ze in ongeveer 10 minuten wat haar allemaal dwars zit en waarom ze zo boos is. Ik hoef alleen maar af en toe te hummen, zodat ze weet dat ik met volle aandacht naar haar luister. Dan valt ze stil, blijft nog even stil en vraagt of ik iets voor haar kan betekenen. Ik vat in het kort samen wat ik gehoord en gevoeld heb en vraag of ik het zo juist verwoord heb, daarna geef ik aan dat alle emoties die er zijn er mogen zijn. Ze zucht opgelucht. “Ik voel me nu al beter” zegt ze.

Daarna vraag ik haar wat ze van mij verwacht en vertel ik haar wat ik voor haar kan betekenen. Ze besluit een Pensioencoachingstraject bij me te gaan volgen. We maken een afspraak op korte termijn en al snel zit ze tegenover me.

Een warme vrouw vol met passie en vuur. En van die hevig geëmotioneerde vrouw die ik nog geen week geleden aan de telefoon had, zie ik niets terug. Ik vraag hoe het nu met haar gaat. Ze vertelt dat er na ons telefoongesprek al zoveel gebeurd is, dat ze al heel veel stappen heeft genomen en alhoewel haar pensioendatum al over een week is, ze intussen als interim al een tijdelijk project aangeboden heeft gekregen. Dit gaat ze dus direct na haar pensioen doen. En een tweede partij heeft al aangegeven dat ze van harte welkom is met haar kennis, kunde en schat aan ervaring om daar, ook op interimbasis, aan de slag te gaan wanneer het andere project stopt. Ik glimlach en vraag of ze mij nog wel nodig heeft. Haar antwoord daarop is een volmondig Ja.

Ze geeft aan dat ze zo blij is dat ze door mij gehoord is en dat ik begrip voor haar emoties en haar situatie kan opbrengen, dat was wat ze bij alle anderen miste, ze wil het traject in, met alles wat daarbij hoort. Haar financiële gegevens heeft ze al meegenomen, dus daar kan ik dan mee aan de slag.

Tijdens het eerste gesprek geeft ze bij de vragen over geld tussen neus en lippen aan, dat ze ook nog niet wil stoppen omdat dit financieel gewoon niet kan. Ik voel weer even het stukje emotie dat ik tijdens het telefoongesprek ook al voelde. Ik zeg haar dat we het financiële plaatje even parkeren en dat ik er bij het bespreken van het financiële plaatje op terug zal komen.

We gaan het hele traject door, mevrouw ziet haar Pensioentijd als haar gouden tijd, ze heeft nu een duidelijk beeld van wat ze gaat doen, niets moet, alles mag en ze is vrij om dat in te vullen. Dat op zich is al een enorme opluchting. Ze geniet van het werk dat ze nu op interim basis doet en ziet haar toekomst met vertrouwen tegemoet. Wanneer ik haar dan ook nog laat zien, dat ze er financieel uiteindelijk netto niet op achteruit gaat, ook niet wanneer het interim werk stopt, en uitleg waarom dit zo is, zie ik tranen en tegelijkertijd lichtjes in haar ogen.

Ze vliegt me om de hals en bedankt me. Ze begrijpt nu waarom het zo belangrijk is om inzicht te hebben in zowel het emotionele als financiële gedeelte rondom pensionering. Ze gaat nu meteen de reis voor haar en haar broer naar familie in Australië boeken.

En ik, ik bedank haar, dat ik haar heb mogen leren kennen en dat ik zoveel van haar heb mogen leren. Dit is waarom ik doe wat ik doe.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *